...

altından bok nehirleri akan şehirlerin
ışıltılı caddelerinin kıyısına izbe köşkler kurdum ev diye
yaşama oyunundan rol çalmaya meyledip
kaybedilmişliğin gururuna yenildim
utandım
utancımdan utandım
oysa ben kimseleri umursamazdım
derdim sordu dermanımı konuşamadım
dokunmadan öpüşmekti konuşmak
bildim, anlatamadım
niyetim platonik denizlerin dalgalarında ıslanmaktı
buluttan habersiz bir avuç yağmur çalmaktı
adın dudaklarımdan adaşlarının adından farklı çıkardı
anlamazdın,
anlasan umursamazdın
küçüldükçe gözünde uslandım
kaybedecek birşeylerim yoktu
eğer olsaydı adım kaybeden olurdu
yoktu
adsız bir mezar taşına bezendim
adım yoktu
olsaydı kaybederdim...