...

yağmur; damlaların toplu intiharı.
ıslak şefaf kanla kaplanır şehirler
her an yeni biriyim
bir an önceki beni öldüren
zaman; tanrının cinayet silahı
zaman, çarpar, yavaş yavaş almalı
aniden boşluğa atılır yetişkinliğin ilk adımı
diğer ayağın hala çocukluğunun son adımında
ilk bakış, ilk nefes, ilk aşk
herşeyin ilki belli sonlar belirsizdi
her sonun çıkışı dağılan sis gibi yalın
insanlar arasında taş gibi soğuk
yalnızlık, kalabalık şehirlerin yan etkisi
boş sokak bulmak bile zor bu günlerde
başbaşa bir dakika verin bana istiklal'le
yalnız ben, istiklal ve ölüme düşen yağmur kalsın
istiklal'e gömün beni mezarımdan tramvay geçsin
ölen her damla bedenimin yokluğunda biriksin
istanbul her gece ölümümün eskizini çizsin...