...

gecenin karanlığına pusu kurmuş sokak lambalarıyla bir olup
gölgemi vura vura ezberletiyorum adımlarımı kaldırımlara,
her adımda daha sert
her adımda daha muğlak
her adımda daha derin izler bırakarak.
katran gibi bir gölge akıyor bacaklarımdan
sarhoşların tükürdüğü kaldırımları yalayarak dolaşıyor ardımdan
sürekli aynı yerleri,
aynı düşünceleri dağıtmaya çalışarak.
ne zaman bu kadar zor oldu hayat?
oysa
oyuncak tabancamdan çıkan hayali bir kurşundu yaşamak
yalnızdı, yarışmaktan uzak
sapmazdı, herhangi bir hedefi yoktu vuracak
yalandı,
galiba hala yalan ve bir gün yokolacak...